Onderstaand de verkorte vertaling van de open brief:
EEN ANTWOORD OP DE SITUATIE IN DUITSLAND: EEN BROEDERLIJKE
BRIEF AAN ONZE BROEDERS IN HET BISSCHOPSAMBT IN DUITSLAND
In een tijdperk van snelle wereldwijde communicatie hebben gebeurtenissen in een land (Duitsland red.)
onvermijdelijk een impact op het kerkelijk leven in andere landen. Dus het synodale pad, zoals momenteel in discussie onder Katholieken in Duitsland, zal effecten op de kerk wereldwijd hebben. Dit geldt ook voor de lokale kerken in welke wij voorgaan en de vele gelovigen voor wie wij verantwoordelijk zijn.
Om deze reden en gezien de gebeurtenissen in Duitsland, voelen wij ons genoodzaakt om onze
groeiende bezorgdheid over het karakter van de gehele discussie en de inhoud van de
synodale documenten uit te drukken. Onze opmerkingen hierover zijn hier bewust kort gehouden. Hoewel deze verdere aandacht en uitwerking door individuele bisschoppen vereisen, waartoe wij uitdrukkelijk oproepen. De ernst van de situatie vraagt ook om een spoedige stellingname, hierbij verwijzen wij naar de waarschuwing van de Heilige Paulus (Rom.12,2). De ernst van de situatie vloeit ook voort uit de verwarring die de synodale weg al heeft veroorzaakt en nog steeds veroorzaakt, met grote gevolgen die onvermijdelijk zullen leiden tot een schisma in de kerk.
De behoefte aan hervorming en vernieuwing is zo oud als de Kerk zelf. Het verlangen ernaar is in principe lovenswaardig en men moet er ook niet bang voor zijn. Veel van degenen die betrokken zijn bij het synodale pad laten zich ongetwijfeld met de beste bedoelingen leiden. Maar de geschiedenis van het Christendom is vol van goedbedoelde pogingen die hun verankering in het Woord van God, in de trouwe ontmoeting met Jezus Christus, in het oprecht luisteren naar de Heilige Geest en in de onderwerping van de eigen wil aan die van de Vader hebben verloren. Dergelijke mislukte pogingen tot hervorming hebben zowel het Evangelie als de eenheid, ervaring en wijsheid van de kerk genegeerd. Door de woorden van Jezus te negeren: “Buiten Mij kunt u niets bereiken” (Joh 15:5), zijn ze vruchteloos geweest en hebben ze de kerk geschaad in haar eenheid en Evangelische vitaliteit. Het Duitse synodale pad dreigt naar zo’n doodlopende weg te leiden.
Als uw broeders in geloof zijn onze zorgen onder meer:
- De Duitse synodale weg negeert de stem van de Heilige Geest en het Evangelie en ondermijnt de geloofwaardigheid van het kerkelijk gezag, inclusief dat van Paus Franciscus, de Christelijke antropologie en seksuele moraal, en het vertrouwen in de Heilige Schrift.
- Hoewel ze een schat aan religieuze ideeën en termen gebruiken, lijken de teksten van de Duitse Synodale Weg grotendeels los te staan van het Woord van God en de traditie maar van sociologische analyses en hedendaagse politieke ideeën, met inbegrip van genderideologie, om geïnspireerd te worden. Ze bekijken de kerk en haar missie door de lens van de wereld in plaats van die van de Schrift en de bindende traditie.
-
Ook de inhoud van de synodale weg lijkt het begrip Christelijke vrijheid te herinterpreteren en daarmee te beperken. Voor de Christen betekent vrijheid ook kennis te hebben van het juiste handelen, de bereidheid en het ongehinderde vermogen om het juiste te doen. Vrijheid is geen ‘autonomie’. Authentieke vrijheid is volgens de leer van de Kerk gebonden aan de waarheid en geordend voor het goede en uiteindelijk de gelukzaligheid van de mens. Het geweten, dat met persoonlijke voorkeur of zelfbevestiging niet mag worden verward, is geen creatieve bron van waarheid. Een goed Christelijk geweten blijft toegewijd aan de waarheid over de menselijke natuur en aan de normen voor een rechtvaardig leven, geopenbaard door God en onderwezen door de kerk van Christus. Jezus is de waarheid die ons vrijmaakt (Johannes 8).
-
De vreugde van het Evangelie – essentieel voor het Christelijk leven, zoals Paus Franciscus zo vaak benadrukt – lijkt totaal afwezig te zijn in de discussies en teksten van de synodale weg; een
belangrijke tekortkoming voor een proces dat streeft naar persoonlijke en kerkelijke vernieuwing. -
De werkwijze van het synodale pad wordt vrijwel geheel bepaald door deskundigen en commissies: het is bureaucratisch, dwangmatig kritisch en naar binnen gericht. Daardoor weerspiegelt het een wijdverbreide kerkelijke verharding en is ironisch genoeg in tegenspraak met de toon en het karakter van het Evangelie. In werkelijkheid toont de synodale weg meer onderwerping en gehoorzaamheid aan de wereld en haar ideologieën dan tot Jezus Christus de Heer en Verlosser.
-
De focus van de synodale weg op ‘macht’ in de kerk getuigt van een geest die fundamenteel tegengesteld is aan de essentie van het Christelijk leven. De kerk is tenslotte geen instelling maar een organische gemeenschap. Als zodanig is het niet egalitair, maar familiaal, complementair en hiërarchisch – een volk dat bijeen wordt gehouden door de gemeenschappelijke liefde van allen voor Jezus Christus en voor elkaar in de naam van Christus. Structurele hervormingen op zich betekenen niet de bekering van harten. De ontmoeting met Jezus, zoals vermeld in het Evangelie en in het leven van de heiligen door de geschiedenis heen, verandert harten en geesten, brengt genezing, leidt weg van een leven van zonde en tegenspoed, en demonstreert zo de kracht van het Evangelie.
-
Een laatste zorgwekkend probleem dient nog te worden genoemd; een bijna paradoxaal effect van het synodale pad in Duitsland: de vernietigende effecten ervan kan sommige bisschoppen en veel vrome leken er toe brengen het begrip ‘synodaliteit’ te gaan wantrouwen. Dit zal de dringende discussie binnen de kerk over het op gang brengen en vervullen van haar bekeringsmissie en heiliging van de wereld pijnlijk belemmeren.
In een tijd van verwarring is meer van hetzelfde het laatste wat onze geloofsgemeenschap nodig heeft. In uw strijd om de wil van de Heer voor de kerk in Duitsland beloven wij u ons begeleidend gebed.
was getekend:
Francis Kardinaal Arinze (Onitsha, Nigeria)
Raymond Kardinaal Burke (Saint Louis, USA)
Wilfred Kardinaal Napier (Durban, Zuidafrika)
George Kardinaal Pell (Sydney, Australië)
Aartsbisschop Samuel Aquila (Denver, USA)
Aartsbisschop Emeritus Charles Chaput (Philadelphia, USA)
Aartsbisschop Paul Coakley (Oklahoma City, USA)
Aartsbisschop Salvatore Cordileone (San Francisco, USA)
Aartsbisschop Damian Dallu (Songea, Tanzania)
Aartsbisschop Emeritus Joseph Kurtz (Louisville, USA)
Aartsbisschop J. Michael Miller (Vancouver, British Columbia, Canada)
Aartsbisschop Joseph Naumann (Kansas City Kansas, USA)
Aartsbisschop Andrew Nkea (Bamenda, Kameroen)
Aartsbisschop Renatus Nkwande (Mwanza, Tanzania)
Aartsbisschop Gervas Nyaisonga (Mbeya, Tanzania)
Aartsbisschop Gabriel Palmer-Buckle (Cape Coast, Ghana)
Aartsbisschop Emeritus Terrence Prendergast (Ottawa-Cornwall, Ontario, Canada)
Aartsbisscop Jude Thaddaeus Ruwaichi (Dar-es-Salaam, Tanzania)
Aartsbisschop Alexander Sample (Portland Oregon, USA)
Bisschop Joseph Afrifah-Agyekum (Koforidua, Ghana)
Bisschop Michael Barber (Oakland, USA)
Bisschop Emeritus Herbert Bevard (St Thomas, eiland der VS van Amerika)
Bisschop Earl Boyea (Lansing, USA)
Bisschop Neal Buckon (hulp en legerbisschop, USA)
Bisschop William Callahan (La Crosse, USA)
Bisschop Emeritus Massimo Camisasca (Reggio Emilia-Guastalla, Italië)
Bisschop Liam Cary (Baker, USA)
Bisschop Peter Christensen (Boise City, USA)
Bisschop Joseph Coffey (hulp en legerbisschop USA)
Bisschop James Conley (Lincoln, USA)
Bisschop Thomas Daly (Spokane, USA)
Bisschop John Doerfler (Marquette, USA)
Bisschop Timothy Freyer (hulpbisschop Orange, USA)
Bisschop Donald Hying (Madison, USA)
Bisschop Emeritus Daniel Jenky (Peoria, USA)
Bisschop Stephen Jensen (Prince George, British Columbia, Canada)
Bisschop William Joensen (Des Moines, USA)
Bisschop James Johnston (Kansas City-St. Joseph, USA)
Bisschop David Kagan (Bismarck, USA)
Bisschop Flavian Kassala (Geita, Tanzania)
Bisschop Carl Kemme (Wichita, USA)
Bisschop Rogatus Kimaryo (Same, Tanzania)
Bisschop Anthony Lagwen (Mbulu, Tanzania)
Bisschop David Malloy (Rockford, USA)
Bisschop Gregory Mansour (Eparchie Saint Maron Brooklyn, USA)
