Toen Jorge Mario Bergoglio in maart 2013 in Rome tot nieuwe Paus gekozen werd, kwam er razendsnel een reactie van de linkse regering van President Cristina Kirchner (2007-2015). Weliswaar gold Kirchner tot dan als criticus van de ongemakkelijke Aartsbisschop van Buenos Aires, de links-populistische politica erkende snel, welke kansen in een goede verhouding met de eerste Paus uit Argentinië en Latijns-Amerika lagen. Vlijtige medewerkers lieten daags na de Pausverkiezing in de hoofdstad plakkaten ophangen, waarop te lezen was, dat de Paus een Peronist is. Dus een vertegenwoordiger van een politieke beweging, waartoe ook Kirchner zich rekent.
Vanaf dat moment zocht Kirchner het directe contact met de Paus, terwijl zij hem voor die tijd zo veel mogelijk probeerde te mijden, de verhoudingen verbeterden merkbaar. De conservatieve oppositie nam er met afschuw kennis van, dacht zij toch de Katholieke Kerk aan haar kant te hebben. Intussen zijn de verhoudingen tussen de Argentijnse conservatieven en Paus Franciscus behoorlijk bekoeld. Daartoe droegen ook twee uiterst ‘koele’ ontvangsten van Franciscus voor de conservatieve opvolger van Kirchner, Mauricio Macri (2015-2019) bij. Tijdens de verkiezingscampage in 2019 stelden zich vele Katholieke Priesters, samen met de Paus, openlijk achter de linkse kandidaat Alberto Fernandez, die met een grote meerderheid de verkiezingen won en Kirchner tot Vice-president maakte.
‘Politieke wezen’
Niet weinig conservatieve Katholieken in Argentinië, maar in heel Latijns-Amerika voelen zich door de veranderde politiek opstelling van de Kerk in de regio, als ‘politieke wezen’. Zij keuren de openlijke sympathie van de Paus met de heersende linkse regeringen en linkse politici af en eisen een duidelijke houding ten opzichte van linkse dictaturen. Dat is een van de redenen, waarom de overwegend conservatieve evangelicale bewegingen in Latijns-Amerika, in de afgelopen jaren, een opmerkelijke groei doormaken; zeer zeker in het buurland Brazilië, waar de rechts-populistische President Jair Messias Bolsonaro dit alles, voor eigen politiek gewin ‘uitbuit’.
‘Homohuwelijk’ en abortus
In dit politieke schouwspel wil nu uitgerekend in het geboorteland van de Paus een groep evangelicale predikanten en leken van Pinksterbewegingen een nieuwe partij tot bloei brengen. De partij draagt de naam UNO (Una nueva Oportunidad – een nieuwe mogelijkheid). Zij ‘aast’ op alle maatschappelijke krachten, die aartsconservatieve posities innemen, waarvan de oprichters denken, dat deze door de meerderheid van de bevolking worden gedeeld. Daartoe behoort onder andere een overduidelijk neen als het gaat om zaken als het ‘homohuwelijk’ en abortus, beide zaken werden in de afgelopen jaren na heftige maatschappelijke debatten gelegaliseerd en geliberaliseerd. “Traditionele politici hebben verzuimd, en een groep van evangelicalen heeft de behoefte waargenomen, hier politiek op te reageren”, zegt partijvoorzitter en voorganger Walter Ghione in een interview met het conservatieve dagblad ‘Clarin’.
Voor alle politieke partijen in het land is het een spannende tijd. In het bijzonder in Buenos Aires en Santa Fe hopen de evangelicalen op goede verkiezingsuitslagen bij de komende verkiezingen. Uit onderzoeken blijkt dat het aantal inwoners van Argentinië dat zich uitschrijft als lid van de Katholieke Kerk en als ‘wedergeboren’ Christen toetreedt tot een evangelicale beweging een gestage groei doormaakt. Met inmiddels vijf miljoen aanhangers een niet te onderschatten groep in een land met 45 miljoen burgers.
Paus Franciscus, die sinds zijn uitverkiezing tot Paus niet meer in zijn vaderland is geweest, gaf vorige week een bijzondere blijk van waardering voor een Kirchner-vertrouweling. Advocaat en sociaal-activist Juan Grabois zal een benoeming als adviseur krijgen in het Dicasterie voor sociale aangelegenheden van de Paus. Grabois was voorheen al werkzaam in de Vaticaanse-commissie voor Gerechtigheid en Vrede en in de verkiezingscampagne van 2019 een van de meest geëngageerde helpers van Fernandez.
