[su_heading size=”11″ margin=”30″]Maandag 20 september 2021 07:14 – Bron: ADN/TF1 – Beeld: Cdrik b06[/su_heading]
De corona-isolatie maakte Brigitte Bardot niet veel uit. De voormalige filmster, een icoon van de Franse cinema, leeft al jaren afgezonderd in haar villa vlakbij Saint-Tropez. Daar woont zij met haar man Bernard d’Ormale (79) en een bonte verzameling dieren. “Ik heb geen nood aan veel sociale contacten. De verplichte quarantaine heb ik nauwelijks gevoeld, want ook de contacten met mijn organisatie voor dierenrechten (de Fondation Brigitte Bardot, red.) lopen altijd via internet. Ik heb ook geen behoefte aan society-events. Sinds ik met acteren ben gestopt, heb ik in die wereld nauwelijks nog vrienden.”
Dat Bardot een dierenactiviste is, weet iedereen, maar zelfs na al die jaren van protest blijft zij even strijdvaardig. “Omdat het nodig is”, legt zij uit. “Grote vooruitgang hebben wij nog niet geboekt, ondanks al mijn acties en mijn oproepen aan de politiek. In het beste geval sturen ze mij een beleefd antwoord terug maar in werkelijkheid doen zij helemaal niets. De afspraak die President Macron heeft gemaakt met de jagersverenigingen is een regelrechte schande. Het is schaamteloos stemmengewin, gedrenkt in het bloed van al die duizenden dieren in onze bossen die elk jaar nodeloos sterven. Een walgelijke toestand. Niet alleen van dieren, maar ook van uitgebuite mensen. Ik kan mij daar nog altijd kwaad in maken. Ik voel mij soms als een vulkaan die elk moment kan losbarsten.”
Rooms-Katholiek
Dat Brigitte Bardot naast strijdster tegen onrecht ook overtuigd Rooms-katholiek is, zal bij velen minder bekend zijn. “De Maagd Maria is mijn grootste vriendin”, zegt zij vol overtuiging. “Als ik steun nodig heb, zijn mijn gebeden voor haar bedoeld. Mijn afgezonderde manier van leven maar ook de verantwoordelijkheden die ik door mijn vereniging draag, zorgen ervoor dat ik veel nood heb aan meditatie. Aan nadenken over de zin van het leven. Ik heb een uitgesproken mystieke kant die mij heel dierbaar is geworden.”
Denkt zij nog wel eens met weemoed aan vroeger? “Ja”, zegt zij. “Met een zekere melancholie maar zonder verlangen. Wat is geweest, is geweest, ik leef in het hier en nu. De rest is louter een dierbare herinnering. Hoewel, ik heb in mijn leven ook veel verdriet gehad, zeker toen ik een ster was. Ik heb zoveel geweend dat ik geen tranen meer over heb. Misschien heb ik mijn verdriet daarom verruild voor woede, maar Maria staat mij altijd bij, met haar overwin ik alles.”
