Leestijd: 3 minuten

Ruben Garcia zorgt aan de VS-grens voor binnenkomende migranten
Door Bernd Tenhage

🔊 Lees voor -El Paso-) Even na zes uur in de ochtend verstuurt Ruben Garcia zijn eerste sms-bericht. “Bereid jullie voor op de aankomst van 100 vluchtelingen”, schrijft hij aan Alyssa Gillis. Zij bestiert aan de rand van de stad El Paso 55 kamers in een motel, dat Garcia sinds kort huurt.

Met een kort “OK” bevestigt de lerares Spaans het bericht. Zij weet wat zij te doen heeft. Sinds Gillis in januari een half jaar onbetaald verlof nam en als vrijwillig helpster van South Carolina naar El Paso kwam, steeg het aantal migranten uit Centraal-Amerika week na week. Gelijktijdig namen de sociale problemen in de Texaanse grensstad aan de Rio Grande toe. Lees verder onder de foto>

 

Intussen komen dagelijks meerdere honderden mensen hier aan, om aan, of achter de grens, een asielverzoek in te dienen. Noch het hoge hekwerk, dat El Paso van de Mexicaanse zusterstad Ciudad Juarez scheidt, noch de grenspolitie schrikken de vluchtelingen af. Te ernstig zijn klaarblijkelijk het geweld en de hopeloosheid, die vele families uit hun geboorteland Guatemala, Honduras of El Salvador doet vertrekken.

Terwijl VS-President Donald Trump eindeloos roept over, een “invasie” van “illegalen” uit het zuiden, gaat het meestal om mensen, die langs legale weg asiel in de VS willen aanvragen. De Amerikaanse douane nemen hen bij overschrijding van de VS-grens in hechtenis en brengt hen naar het nabij gelegen ver- hoorcentrum, die in het jargon van de gevangen genomen migranten ‘Hielaras’ (ijskast) genoemd wordt.

De Customs and Border Patrol is met een toestroom van gemiddeld 100.000 mensen per maand volledig overwerkt. In El Paso nog meer dan elders langs de 2.000 kilometer lange grens. Onlangs nog drongen de VS-ambtenaren meer dan 1.200 mensen achter prikkeldraad onder de Pasodel-Norte-grensbrug.

Ervin (42) bracht met zijn 15-jarige dochter drie dagen onder de brug door. “Het was erger dan de vlucht door Mexico”, zegt de Hondurees, die al die tijd niet heeft geslapen. Een reddingsdeken hielp noch tegen de kou noch tegen de harde steenbodem. Hij had honger en angst voor ratten. “Nooit”, verzekert hij, had hij het voor mogelijk gehouden zó in de VS te worden ontvangen.

Bij de vrijwillige helpers in het “Annunciation House” leerde Ervin een ander Amerika kennen. “Jullie zijn vrij”,  was de begroeting voor hem in de lobby van het motel, waar douaniers hem samen met rond 100 andere migranten afzette. Voor Gillis en haar team is zoiets routine. Zij geven allereerst informatie aan de onzekere en angstige mensen wat er nu met hen gaat gebeuren. “Dat is een mooi moment”, zegt Gillis. Zij schaamt zich er voor, “wat mijn land met deze mensen doet”.

Inderdaad doet de regering na registratie van de asielzoekers niet bijzonder veel voor de migranten. Zonder het “Annunciation House” belanden zij zonder geld, telefoon of onderdak gewoon op straat. Zoals de 150 mensen, die Garcia, bekend als “Engel van El Paso”, daags voor Kerst 2018 tegenkwam op een busstation.

Sinds hij het “Annunciation House” iets meer dan 40 jaar geleden oprichtte, heeft de bewonderaar van Moeder Teresa en Paus Franciscus deze taak als levensopdracht. Nooit eerder kwamen zovele vluchtelingen als heden-ten-dage. Nog niet zo lang geleden probeerde hij , op één dag, onderdak te vinden voor 850 mensen.

Garcia huurde kamers in meerdere motels en bouwde een pakhuis om tot opvangcentrum voor migranten.
Gillis en haar medestrijders zorgen er voor, dat de nieuw aangekomenen contact kunnen maken met achtergebleven familie, die vaak voor hen bus- of vliegtickets betaalden.

“Ik geloof, dat velen niet begrijpen, wat het betekent, alles te verliezen”, zegt Garcia. Niemand mag zich aan de plicht onttrekken, vluchtelingen te helpen. “Er bestaat geen geloof, welke niet voorschrijft, zich om de vreemden, in de steek gelatenen en afgewezenen te zorgen.” Garcia, Gillis en de andere vrijwilligers doen dat – tot zij er bij omvallen, zeven dagen per week.

Bron: KNA-Bernd Tenhage Foto’s: Pixabay