Soorten als de eik, beuk, zilverberk en grove den hebben zich al door grote milieucrises geworsteld, zoals de laatste ijstijd zo’n tienduizend jaar geleden. Wetenschappers hadden aangenomen dat die crises hun sporen zouden nalaten en tot een lage genetische biodiversiteit zouden hebben geleid.

Maar het tegendeel blijkt waar. Analyse van 3500 dna-stalen toont dat de leefgebieden van de soorten weliswaar drastisch zijn gekrompen of verschoven, maar dat ze erin zijn geslaagd hun genetische diversiteit te bewaren.

Beter bestand

Voor de biodiversiteit is dat erg positief nieuws, zeggen de onderzoekers, want de soorten blijven zo beter bestand tegen toekomstige bedreigingen. En het gaat om zeven “sleutelsoorten”, die een belangrijke rol spelen in ecosystemen waar ook veel andere soorten van afhankelijk zijn.

“We denken dat de oorzaak te vinden is in de manier waarop die soorten de ijstijden hebben overleefd, en het feit dat pollen duizenden kilometers kunnen afleggen. Daardoor kunnen ze bomen samenbrengen die ver van elkaar af staan”, zegt hoofdauteur Pascal Milesi, hoogleraar Plantenecologie aan de Universiteit van Uppsala.

Hoopvol

Het is een welkom teken, zegt Milesi, want de evolutionaire processen die in het verleden een rol hebben gespeeld, kunnen ook van pas komen om de snelle klimaatverandering het hoofd te bieden.

“Door de zesde massa-uitstervingsgolf en de huidige crisis in de biodiversiteit kunnen mensen het gevoel krijgen dat het te laat is en opgeven”, zegt hij. “Deze studie stuurt een hoopvol signaal over onze bossen en biedt belangrijke informatie voor het beheer van bosbiodiversiteit in het licht van de klimaatverandering.”