71e wonder van Lourdes
-Vaticaanstad/Lourdes- De kerk heeft meestal geen haast met het erkennen van wonderen en neemt daarvoor tijd, soms heel veel tijd. In juli 1923 vond in Lourdes een wonder plaats en dat heeft de kerk nu 101 jaar later, goedgekeurd. Het is daarmee het 71e wonder van Lourdes.
Het gaat over de genezing van John Jack Traynor, ernstig gewond geraakt tijdens de Eerste Wereldoorlog, er wordt gezegd dat hij in Groot-Brittannië de eerste Britse katholiek was die in Lourdes genas.
De Britse soldaat John Traynor geboren in Liverpool, meldde zich in 1883, aan het begin van de Grote Oorlog, bij de Royal Navy. De Eerste Wereldoorlog is berucht vanwege de bloedige aard van de veldslagen en de buitenproportionele aantallen doden en verminkten. Tien miljoen soldaten vielen op het slagveld, twintig miljoen raakten gewond.
John was één van hen: hij raakte voor het eerst gewond op 8 oktober 1914 nabij Antwerpen, tijdens de Duitse aanval op België. Tijdens de gevechten raakte John op 8 oktober 1914 voor de eerste keer gewond; een tweede vond plaats in de slag om Gallipoli (Turkije), toen hij op 8 mei werd getroffen door machinegeweervuur.
Vanaf dat moment begon voor de jonge soldaat de lijdensbeproeving, zoals te lezen valt op de website van het Mariaheiligdom Lourdes: Talrijke operaties mislukten. Hij verloor het gebruik van zijn rechterarm, maar weigerde amputatie en kreeg ernstige epileptische aanvallen. In 1920 probeerde een chirurg uit Liverpool zijn epilepsie te behandelen, wat een gedeeltelijke verlamming van beide benen veroorzaakte. Zijn toestand was zodanig dat hij aan het begin van de zomer van 1923, hij werd opgenomen in het hospice voor ongeneeslijke zieken.
John besloot aan te kloppen bij de Allerheiligste Maria: in juli 1923 nam hij deel aan de eerste pelgrimstocht van het aartsbisdom Liverpool naar het heiligdom van Lourdes. Op 25 juli, nadat hij was ondergedompeld in de baden en had deelgenomen aan de processie en de ziekenzegening, merkte hij dat hij volkomen herstelde van zijn kwalen. Diezelfde dag bevestigden de artsen, die de pelgrimstocht vergezelden, de onverklaarbare genezing.
De volgende dag verliet hij Lourdes. Op 7 juli 1926 verscheen hij bij het Bureau des Constatations Médicales om zijn genezing bekend te maken. John keerde tot 1939 elk jaar terug naar Lourdes als brancarddrager. Hij is lid van de Liverpool Brancardier’s Association. Er wordt gezegd dat hij in Groot-Brittannië de eerste Britse katholiek was die in Lourdes genas. Hij stierf op 8 december 1943 aan een heel andere ziekte.
Proclamatie
101 jaar later vindt in het Heiligdom van Lourdes de officiële postume proclamatie plaats van het 71e wonder van Lourdes door de aartsbisschop van Liverpool, Malcolm McMahon. Teruggebracht tot een kroniek van een van de ontelbare wonderen die plaatsvonden op voorspraak van Maria bij de Grot van Massabielle, komt het verhaal van de corpulente, gezonde en levendige John naar voren. Degenen die hem jaren na zijn genezing kenden, laten een levendig en geruststellend portret van hem achter. Zo beschrijft een ooggetuige: “Ik zag hem voor het eerst toen hij met een koffer over het perron liep. Hij was een man met een robuust postuur, anderhalve meter lang, met een sterk, gezond en blozend gezicht, gekleed in een ietwat slordig grijs pak, die opviel tussen de menigte om hem heen. Hij werd vergezeld door twee van zijn jonge kinderen en acht of tien Ierse en Engelse pelgrims die terugkeerden uit Lourdes. John Traynor was een wonder omdat hij daar volgens alle natuurwetten niet robuust en gezond zou moeten staan. Als hij nog had geleefd, had hij verlamd moeten zijn, epileptisch, onder de zweren, gekrompen, met een verschrompelde en nutteloze rechterarm en een enorm gat in zijn schedel.
Hij werd op zeer jonge leeftijd wees, maar herinnert zich de grote toewijding van zijn moeder aan de Heilige Mis en de Communie, evenals haar vaste vertrouwen in de Heilige Moeder van God. Toen hij voor de eerste keer gewond raakte, voerde hij zijn plicht als soldaat moedig en toegewijd uit: de granaatscherven die zijn schedel raakten, raakten hem terwijl hij een van zijn officieren in veiligheid bracht. Hij kwam pas vijf weken later weer bij bewustzijn, toen hij wakker werd na een operatie in een maritiem hospitaal in Engeland. Hij herstelde snel en keerde terug naar zijn dienstplek. Zelfs tijdens de expeditie naar Egypte en de Dardanellen bleef hij zich onderscheiden door zijn onbaatzuchtigheid en standvastigheid onder zware en rampzalige omstandigheden voor de geallieerde strijdkrachten.
Zelfs het verhaal van de pelgrimstocht heeft iets wonderbaarlijks vanwege alle obstakels die hij moest overwinnen, zoals de stevige tegenstand van doktoren en priesters en vanwege de grote kans de bedevaart niet te overleven. Maar John gaf nooit op, het bezwaar dat hij in Lourdes of al op reis had kunnen sterven, werd overwonnen door te antwoorden dat het een goede plek en een goed doel zou zijn geweest om te sterven.
Ondertussen leed hij vreselijk omdat het niveau van de zorg in zowel de ziekentreinen als het centrum waar de ernstig zieken waren ondergebracht, niet zo hoog was als nu. Zijn verwondingen verergerden, zijn aanvallen verergerden, maar elke keer, door bijna iedereen aangespoord om op te geven, herhaalde John zijn vaste voornemen om te blijven. Na zijn tiende duik in de baden kwam hij naar buiten en kreeg geen aanvallen meer. In de uren en dagen die volgden herstelde hij volledig.
