In het klimaat van zwijgen en opgelegd zwijgen in de kerk, is de stem van aartsbisschop Carlo Maria Viganò opnieuw hoorbaar deze week, in zijn antwoord aan kardinaal Marc Ouellet bevestigt hij dat het McCarrick-schandaal slechts het topje van de grote ijsberg is, waarmee hij doelt op de hegemonie van een krachtige ‘roze lobby’ in de kerk.
Aan zijn collega-Bisschoppen en Priesters schrijft de Aartsbisschop:
“Ook jullie staat voor een beslissing. Jullie kunnen ervoor kiezen je terug te trekken uit het gevecht, de samenzwering van stilte voort te zetten en je ogen af te wenden van de opmars van corruptie. Je kunt excuses, compromissen en rechtvaardigingen maken om de dag van afrekening uit te stellen. Je kunt jezelf troosten met de dubbele moraal en de illusie dat het morgen makkelijker zal zijn om de waarheid te vertellen, of overmorgen. Of je besluit te spreken. Vertrouw op degene die ons zei: ‘De waarheid zal je bevrijden’. Ik zeg niet dat het gemakkelijk zal zijn om te kiezen tussen zwijgen en spreken. Ik smeek u om te overwegen welke beslissing u niet zult betreuren op het sterfbed en voor de rechtvaardige rechter. ‘
Tegenwoordig spreekt niemand over het uiteindelijke lot van de mens, dat eens ” de laatste dingen” worden genoemd: dood, oordeel, hel, hemel. Dat is de reden voor de groei van relativisme en nihilisme in de samenleving. De mens heeft het bewustzijn verloren van zijn eigen identiteit en zijn eigen doel, en elke dag duikt hij dieper in de afgrond van het niets.
Toch kan geen enkel rationeel mens negeren dat het aardse leven niet alles is. De mens is niet een hoop lichaamscellen, maar een samengaan van ziel en lichaam, en na de dood is er een ander leven, en dat kan niet hetzelfde zijn voor degene die goed heeft gedaan en degene die kwaad heeft gedaan. Tegenwoordig leven veel Bisschoppen en Priesters in de kerk een praktisch atheïsme, alsof er geen toekomstig leven zou zijn. Maar zij mogen nooit vergeten dat een hooggerechtshof op ons wacht.
Dit gerecht zal op twee momenten plaatsvinden. Het eerste gerecht, het zogenaamde individuele gerecht, vindt plaats op het moment van overlijden. Op dat moment zal een lichtstraal tot in de bodem van onze ziel doordringen om hem te laten zien wat hij is en om voor altijd het gelukkige of ongelukkige lot te bepalen. Het hele scenario van ons bestaan zal voor onze ogen verschijnen: vanaf het eerste moment dat God ons uit het niets riep, hield Hij ons levend met oneindige liefde, gaf Hij ons de nodige genade, dag na dag, tot het moment dat Hij ons zijn redding zal aanbieden.
Tot in detail zullen we dan duidelijk zien waartoe God ons geroepen heeft: moeder, vader of priester. Verlicht door het Goddelijk licht, zal de ziel over zichzelf het laatste oordeel uitspreken en dat zal overeenkomen met het oordeel van God.
Het oordeel zal het eeuwige leven of de eeuwige straf zijn. Er is geen hogere rechtbank waarin we in hoger beroep kunnen gaan omdat Christus zelf de laatste en hoogste rechter is. St. Thomas van Aquino leert ons:
“Verlicht door dit licht over de eigen verdiensten en onvolmaaktheden, zal de ziel als vanzelf naar de plaats van zijn eeuwigheid gaan, zoals die lichte of zware lichamen die daar opstijgen en afdalen, waar hun beweging moet eindigen” (Summa Theologiae , Suppl., Q.69, a.2).
“Dit gebeurt,” zegt pater Garrigou Lagrange, “op het eerste moment dat de ziel gescheiden is van het lichaam, net zo als dat het waar is om te zeggen van een persoon dat hij dood is, als ook dat hij wordt geoordeeld.” La vita eterna e le profondità dell’anima, Fede e cultura, Verona 2018, blz. 94).
In een door God gegeven visioen aan een Kloosterzuster over een van haar vriendinnen lezen wij:
“Op het moment van mijn overgang stapte ik abrupt uit de duisternis. Ik zag mezelf ondergedompeld in een oogverblindend licht precies waar mijn lichaam lag. Het gebeurde zoals in het theater, wanneer de lichten uitgaan, en het gordijn opent voor een onvoorzien, vreselijk helder scenario … de weergave van mijn leven. Als in een spiegel zag ik mijn ziel. Ik zag de verpletterde genaden van mijn vroegste jeugd tot het laatste ‘nee’. Ik voelde me een moordenaar die haar laatste slachtoffer aankeek: ‘Moet ik spijt hebben? Nooit! – Moet ik me schamen? Nooit! “Toch kon ik de blik van die God die ik had verworpen niet weerstaan. Ik kon maar één ding doen: vluchten. Zoals Kaïn wegvluchtte van Abel, zo werd mijn ziel verjaagd door de aanblik van deze verschrikking. Het was de speciale rechtbank. De onzichtbare rechter zei: “Weg van mij!” Toen viel mijn ziel als een zwavelgele schaduw in het oord van de eeuwige verdoemenis. ”
De Goddelijke leer houdt hier niet op, maar openbaart ons dat aan het einde van alle aardse dingen een tweede oordeel, het oordeel van de wereld, op ons wacht. God, zal in Zijn almacht onze lichamen doen opstaan. In het eerste gerecht werd alleen over de ziel geoordeeld. In het laatste gerecht op de hele persoon, op lichaam en ziel.
Dit tweede oordeel, het definitieve oordeel, zal openbaar zijn omdat de mens is geboren en leeft in een samenleving, en elk van zijn acties heeft een sociale impact. Het leven van elk mens zal worden onthuld, omdat:
maar er is niets, hoezeer ook verhuld, dat niet zal worden onthuld, of verborgen dat niet gekend zal worden (Lucas 12:2)
Er is geen omstandigheid weggelaten: geen actie, geen woord, geen wens, zoals pater Francesco M Gaetani (ik supremi destini dell’uomo, Gregoriana, Rome 1951) schrijft: “Alle schandalen, alle intriges, alle duistere projecten, alle geheimen zonden die uit het geheugen zijn verwijderd, worden openbaar “.
Alle maskers zullen vallen, de huichelaars en de Farizeeën zullen worden ontmaskerd. Degenen die geprobeerd hebben om de ernst van hun zonden te verbergen, zullen verward zijn om de ijdelheid te zien van alle excuses die zij zichzelf hebben gesteld voor wat betreft hun passies, omstandigheden en obstakels. Tegen hen zal getuigen het voorbeeld van de uitverkorenen, mannen die misschien zwakker en minder aantrekkelijk, minder begiftigd met geschenken van natuur en genade waren, maar wel in staat om trouw te blijven aan plichten en deugden . Alleen over de zonden van deze goeden legt God een mysterieuze sluier.
In het Laatste Oordeel zullen de goeden worden gescheiden van de bozen, en met hun verheerlijkte lichaam zullen zij met Christus naar de hemel gaan om het koninkrijk te bezitten dat de Vader voor hen heeft voorbereid sinds de schepping van de wereld, terwijl de afvalligen veroordeeld zijn tot eeuwige vuren die zijn voorbereid voor de duivel en de andere gevallen engelen. Ieder van ons wordt beoordeeld op de talenten die wij ontvangen, de rol die God ons in de samenleving heeft gegeven.
Degenen die het strengst worden gestraft, zullen de herders van de kerk zijn die hun kudde hebben verraden. Niet alleen degenen die de omheining hebben opengemaakt voor de wolven, maar ook degenen die hun schouders hebben opgehaald terwijl de wolven de kudden verslonden en die zich omdraaiden, die hun ogen naar de hemel ophieven, maar zwegen door de verantwoordelijkheid af te schuiven op God. Maar het leven vraagt verantwoordelijkheid te nemen, en het getuigenis van Mgr. Viganò herinnert ons daar vandaag aan.
De woorden van de Aartsbisschop zijn een openbare aanklacht tegen de zwijgende herders. God laat hen zien dat zwijgen niet de enige weg is. Spreken is mogelijk en soms zelfs verplicht. Het getuigenis van Mgr. Viganò herinnert ons er ook aan dat elke Katholiek moet nadenken over zijn toekomstig lot. Dat is waarom Jezus zegt:
Niemand kent dag noch uur, noch de engelen in de hemel, zelfs niet de Zoon, maar alleen de Vader. Dus weest waakzaam! Want u weet niet op welke dag uw Heer komt. Wat ik tegen U zeg, zeg ik tegen iedereen “(Mt 24,36ff).
De tijd waarin wij leven vereist waakzaamheid en dwingt ons om een beslissing te nemen. Het is het historische moment van oprechtheid en trouw aan God, de oneindige rechtvaardige, maar ook oneindig barmhartig voor degenen die ondanks hun zwakheid hem met een open vizier dienen.
Bron: Roberto de Mattei (historicus/journalist) Foto: wikimedia
