Wie tussen die regels doorleest weet dat deze bisschop op de hoogte is van de ‘Afrikaanse ziekte’, te weten het massaal kijken naar porno en het onderhouden van liefdesrelaties met vrouwen of mannen in de eigen parochie. Hij herhaalde hoe belangrijk het is dat priesters een leven leiden dat hun heilige roeping weerspiegelt, in alle aspecten van hun gedrag.
De bisschop wees ook op een ander probleem bij Afrikaanse priesters: “Priesters zijn geroepen om tussen het volk en God te staan, om namens de kerk te bidden en om de boodschap van God aan het volk over te brengen. Hoewel de verleiding voor priesters om activist/politicus te worden groot is, is hun ware roeping mannen van gebed te zijn, die de gelovigen in heiligheid leiden”, aldus de Nigeriaanse Rooms-katholieke bisschop. In de dagelijkse praktijk blijkt echter dat politieke bewegingen graag goed opgeleide priesters opnemen, zeker de geradicaliseerde priesters.
Priesters voor alle katholieken
Bisschop Onah benadrukte ook de mondiale context van de roeping en herinnerde de 23 diakens die tot priester gewijd zullen worden eraan dat zij niet alleen tot hun plaatselijke bisdom behoren, maar tot de Rooms-katholieke Kerk over de ganse wereld.
De bisschop trok parallellen met de profeet Jeremia, die geroepen was om tot de naties te profeteren, en drong er bij de gekozen priesters op aan hun missie te zien als een missie die de grenzen overstijgt en voorbereid te zijn op de moeilijke taken die hen te wachten staan.
Bisschop Onah vroeg de gelovigen om de nieuwe priesters te steunen met hun gebeden en hen in staat te stellen hun ambt zonder inmenging uit te voeren. Hij sprak zijn dankbaarheid uit aan “de families, de parochiegemeenschappen en al diegenen die hebben bijgedragen aan de vorming van deze jonge mensen, waarbij hij de collectieve inspanning erkende die nodig is om hen voor te bereiden op hun levenslange inzet.”
Dagelijkse praktijk
De dagelijkse praktijk werd door de bisschop in diplomatieke bewoordingen aangestipt. Afrika mag dan een groot aantal seminaristen en priesters voortbrengen, critici wijzen echter graag naar het Europa in de tijd van het rijke Roomsche leven en de overeenkomsten van toen in Europa en die van nu in Afrika. Tal van mannen werden min of meer gedwongen priester te worden om aan de armoede te ontkomen of om het gezin aanzien te geven. Ook wijzen zij op het weer uittreden van opvallend veel seminaristen en priesters. Als redenen worden hier genoemd het verplichte celibaat, homofilie, de verplichting om eventueel naar Europa te moeten en het geringe contact met de eigen familie. Sommigen kiezen er zelfs voor om als predikant verder te gaan bij een evangelicale beweging, om zodoende toch te kunnen huwen. Kortom, niet elke priester is priester voor het leven.
