OPINIE: door Stef Hublou Solfrian
Ik beschouw dit als uitstekend nieuws. Tesamen met Der Sinodale Weg in Duitsland van de laatste maanden is het duidelijk dat langverwachte beweging beweegt aan het Huis. Daar pleiten vooraanstaande bisschoppen voor huwelijkskansen voor priesters, voor wijding van vrouwelijke priesters.
Ik wacht hier al op van tijdens het Vaticaans concilie, begin jaren zestig, bij wijze van spreken. Zoals miljoenen toen. Hoe triest, dat die slome Paus Paulus toen de visie en de moed ontbrak om een en ander te implementeren en daarom duizenden jonge gewijde mannen tenslotte het ambt neerlegden… Zoals bekend zegde deze paus, “Ik wil niet de geschiedenis in gaan als de paus die deze veranderingen heeft doorgevoerd”…
Maar de grote grondstroom is er effectief al lang. We moeten om hoop te vinden en verstandig begrip op te doen, breder kijken dan de eigen boerderij. Op mijn eerste huwelijk in 2004 waren er diverse vrouwelijke priesters aanwezig. Onder andere uit Oostenrijk. In buurlanden is dit al lang niet meer ongewoon.
De lange termijn trend is duidelijk
Laten we mee duwen aan de kar, ieder in zijn persoonlijke situatie en vanuit eigen charisma.
N.B. Denk vooral niet: “Dit gaat over homo’s, het zal mijn tijd wel duren. Laat ons maar kop in kas afwachten.” Dit gaat over liefde en lichamelijkheid in al zijn vormen! Over vitaliteit. Over levenslust en levenszin! Over begrip van en respect voor de vrouwelijkheid. Over het loslaten van angst voor al wat naar vrouwelijkheid en vrouwelijk denken en aanvoelen ruikt! In tijden van mentale instabiliteit en kwetsbaarheid is dit een thema van groot levensbelang voor de hele gemeenschap.
Nog een paar hoopgevende feiten
In de mogelijk meest toonaangevende en wetenschappelijk verantwoord geleide parochie van Vlaanderen, de UP van de KU Leuven, (kerk Groot Begijnhof, mis om 11 u) gaan om de drie zondagen of zo vrouwelijke theologen voor in de eucharistie, in een indrukwekkend wit gewaad! Dat moet je meemaken.
Dat is een van de vele hoopvolle tekens dat de patriarchale, anti -vrouwelijke Kerk met het beruchte gebrekkige en negatieve beeld over het menselijke lichaam en gevoelens, op haar laatste benen loopt.
Mijn intellectuele partner en voormalige pastoor en mentor theoloog Reimund Bieringer, een internationale autoriteit, heeft intussen al meer dan honderd vrouwelijke studenten gevormd, begeleid bij de studies en de promotie, die nu in buurlanden als pastoor werkzaam zijn!
In de benedengang van de faculteit theologie, bij de Maurits Sabbebibliotheek, wellicht de inhoudelijk belangrijkste christelijke bibliotheek ter wereld, hangt een groot kunstwerk met de tientallen namen, een deel van hen ook begeleid door andere, deels vrouwelijke professoren!
Updaten en vernieuwen is gewoon menselijk-redelijk. Altijd maar dezelfde verhalen en normen blijven aanhangen is niet goed wijs.
Zoals de Amerikaanse mathematicus en filosoof Alfred North Whitehead het stelde: “Wie almaar hetzelfde godsbeeld aanhangt, bedrijft op den duur afgodendienst!”
Aan de andere kant blijven ritueel en religie natuur -lijk onmisbaar voor het beestje. De Homo sapiens is nu eenmaal het enige wezen op aarde dat Betekenis vandoen heeft om te leven, te genezen en te sterven.
Of in de woorden van Johan van der Vloet, die in Tertio van deze week stelt: “Psychologen, sociologen en filosofen die angst analyseren zien het zo: als religie wegvalt, verliezen we een kader voor de tempering van onze angsten. (…) Christelijk geloof wil de mens steunen in zijn zoektocht naar betekenisvol leven.
De apocalyptiek van het christendom is hoopvol: er komt een tijd waarin alles wordt hersteld. Je moet zorgzaam leven, maar het volle gewicht van het lot van de wereld rust niet op onze schouders. Iemand draagt de geschiedenis. En dus raken we niet verlamd door angst en machteloosheid.”
