-Rome- De Osservatore Romano publiceerde een artikel in de uitgave van 6 februari om het huwelijk voor Priesters mogelijk te maken. De dagelijkse krant van de Heilige Stoel volgt daarmee de marsroute die één week geleden werd uitgegeven door Paus Franciscus op 28 januari tijdens de terugvlucht vanuit Panama. Lees verder onder het artikel>
Het artikel, geschreven door Giampaolo Mattei, doet kond van de voorstellen van de Duitse emeritus Missionaris-Bisschop Fritz Lobinger onder de kop “Een voorstel voor de Priesters van morgen”. Mgr. Lobinger, uit Beieren, thans 90 jaar oud, was Missionaris-Bisschop van Aliwal in het voormalig Duitse deel van Zuid-Afrika. Hij wordt als de belangrijkste ‘voorspreker’ gezien door de tegenstanders van het Priestercelibaat. Zij willen de voorstellen van Lobinger inbrengen tijdens de Amazonesynode, die door Paus Franciscus voor volgend jaar oktober gepland is.
Lobinger wil, om het tekort aan Priesters op te vangen en vermeend cultureel kolonialisme door import-priesters te voorkomen, ‘dorpsoudsten’ laten wijden voor de viering van de Eucharistieviering en sacramentele toediening. Hij voorziet dat dit gehuwde mannen zijn.
Er komen verschillende aspecten ten tonele: onder andere het verlangen naar pastorale zorg, sacramentele bediening en de naweeën van het westerse anti-kolonialisme en de anti-celibaatbeweging. De voorstellen van Lobinger onthullen daarom een datum van herkomst die kort samengevat kan worden met het jaar 1968. 1968 was niet alleen het jaar waarin de wereld seculier werd, maar ook een ‘revolutie’ binnen de kerk teweeg bracht.
De adepten van zijn voorstellen houden zich vooral bezig met de ‘uitholling’ van het celibaat. Onder het mom van een enigszins vervaagd “anti-imperialistische” en “anti-koloniale” zienswijze in de latijns-Amerikaanse staten, is het vooral een stroming binnen de kerk van West-Europa, die volop actief is met deze materie. Als deze groepen het hebben over Latijns-Amerika dan bedoelen ze de afschaffing van het celibaat in Europa, vooral in de Duitstalige landen, waar ooit – 500 jaar geleden in de dagen van Luther, Zwingli en anderen en 50 jaar geleden in de dagen van het Tweede Vaticaans Concilie – in het bijzonder radicale, intolerante en invloedrijke stromingen het opnamen tegen kerkelijke doctrines en tradities. De Duitse taal, tot voor kort nog de officiële taal van de internationale wetenschap, is na lange tijd door de politiek ten behoeve van het Engels terzijde geschoven. Maar zoals de ontwikkeling in de kerk van de afgelopen decennia heeft aangetoond, speelt het Duitse denken nog steeds een cruciale rol, zowel in positieve als in negatieve zin.
Op 28 januari werd Paus Franciscus ondervraagd door journalisten over de kwestie rond gehuwde Priesters en in het gebruikelijke Bergoglio-woordgebruik werd de indruk gewekt dat de Paus sterk wil vasthouden aan de kerkelijke traditie, maar in werkelijkheid betekenden zijn woorden precies het tegenovergestelde. Wat betreft de gemeenschap voor de hertrouwde gescheidenen 2014-2016 en het inter-religieuze huwelijk ( protestantse echtgenoten) in 2015-2018, sprak Franciscus een nee uit dat een ja/nee werd en uiteindelijk een ja. In 2019 lijkt ook in Rome een ja is ja en nee is nee tot het verleden te behoren.
De pauselijke ‘vlieger’ging op. Terwijl de tegenstanders van het celibaat aandachtig en verrukt hun oren spitsten, waren de conservatieve media doof aan één oor. Zij hoorden alleen wat zij wilden horen en publiceerden dat de Paus “nee” had gezegd tegen gehuwde priesters. Het tegenovergestelde is waar.
De Paus zei dat hij “nooit” toestemming zou geven voor gehuwde Priesters. Dat moeten wij in het Bergoglio-spraakgebruik duiden als een formele, maar geen inhoudelijke verklaring. Integendeel, het verleden laat zien dat Franciscus woorden vaak het tegenovergestelde betekenen van wat hij formeel benadrukt. Hij gaf “nooit” toestemming voor de toelating van hertrouwde gescheidenen tot de Heilige communie, maar sindsdien is de realiteit dat in vele Bisdommen – het nu dagelijkse praktijk is -.
Hij gaf ook “nooit” toestemming voor de goedkeuring om protestantse echtgenoten ter communie te laten gaan, maar de dagelijkse praktijk is dat dit in veel Bisdommen realiteit is geworden. De uitholling van het Priester- celibaat is een derde streek. Het uiteindelijke doel van het Pontificaat van Paus Franciscus en de maffia van Sankt Gallen, die hem op de Pauselijke troon hielpen, is tweeledig: de uitvoering van het tweede Vaticaanse concilie (de Kerk van ’68) en dat in een onomkeerbare vorm. Lees verder onder de foto>
Dat laatste is voor deze Paus zijn belangrijkste doel. Sommigen onderschatten nog steeds de Jezuïet Bergoglio en zijn aanhangers en denken dat het niet zo’n vaart zal lopen. Franciscus heeft echter al vanaf zijn benoeming over de toekomst nagedacht: hij weet dat zijn dagen niet onbeperkt zijn en daarom is hij vastbesloten ervoor te zorgen dat de processen ‘die door hem zijn geïnitieerd’ hem overleven.
De Osservatore Romano signaleert sinds afgelopen week met haar artikel dat de open discussie over getrouwde Priesters op 28 januari jl. door Paus Franciscus is geopend. In werkelijkheid werkt de Paus hier al sinds april 2014 aan. De ontvangst van Bisschop Erwin Kräutler bij de Paus begin april 2014 geeft voeding aan de speculatie dat de afschaffing van het Priestercelibaat deel uitmaakte van het pakket aan eisen, die de basis vormden voor de steun aan Kardinaal Bergoglio in het Conclaaf 2013 door de Geheime Kardinalenkring van St. Gallen.
2 soorten Priesters
De suggestie van Lobinger is volgens de krant van het Vaticaan om naast de traditionele diocesane geestelijke een ‘tweede type’ Priester ‘te her-introduceren’, ‘die al bestond’ in de eerste eeuwen van de kerk ‘: “(…) een man met aantoonbaar zuiver geloof, die – met familie en werk – deeltijds werkt voor de Parochie. De Parochies hebben dus altijd groepen ‘Priesters’ beschikbaar om de religieuze functies te vervullen. Deze lekenmannen zouden het werk niet individueel moeten doen, maar altijd als een groep. ”
De Osservatore Romano zelf noemt de periode van oorsprong van de Lobinger-these: “uit de jaren ’70”. De stelling van de “terugkeer naar de vroege kerk” kan eenvoudig worden verklaard door de leeftijd van Lobinger. Hoewel dit proefschrift al lang is weerlegd, blijven de overtuigde modernisten, die overwegend in de jaren zestig kerkelijk werden beïnvloed, er standvastig aan vasthouden.
Paus Franciscus stond in de jaren zestig ook onder invloed van de Jezuïeten, van wie sommigen op dat moment politiek behoorlijk links waren. De Osservatore Romano schrijft letterlijk: ‘De Paus heeft daarom aanbevolen de idee van Lobinger te overwegen, dat ‘ouderlingen, zelfs gehuwden, aanbeveelt om tot Priester te wijden die de H. Mis kunnen vieren, de sacramenten kunnen toedienen en de ziekenzalving geven. ‘ De reden hiervoor is het gebrek aan priesters.
Opinie : G . Nardi Bron: Redes Cristianas/Osservatore Romano/Wikicommons Foto: MB archief
