Renze groeide op in een gelovig gezin. Twee keer per zondag naar de kerk. Op maandag catechisatie, op vrijdag naar de jeugdvereniging. “Ik heb heel wat uren in de kerk doorgebracht. Ik speelde ook in de band en had op een gegeven moment zelfs de sleutel van het kerkgebouw.” Renze deed ook belijdenis van zijn geloof waarbij hij op 17-jarige leeftijd uitsprak dat hij Jezus wilde volgen. Het verhaal van het christendom vond hij lange tijd aantrekkelijk

Goed verhaal

“Het geloof is natuurlijk wel een goed verhaal. Het lost de grootste menselijke uitdagingen op. Je bent nooit eenzaam, want God is er altijd. Je hebt onvoorwaardelijke liefde, want God laat je nooit in de steek. Het was een soort kloppend plaatje, wat ik wel wat ik wel aantrekkelijk vond.”

Klem

Toch ontstond na verloop van tijd de behoefte om afstand te nemen van het geloof. “Gevoelsmatig zat ik een beetje klem. Ik werd langzaam nieuwsgierig. Wie ben ik eigenlijk als ik niet in die cultuur leef? Als dat wat altijd zo’n groot onderdeel is geweest van mijn leven –  als dat er niet meer is?”

Gelukkig

Sinds Renze niet meer naar de kerk gaat, heeft hij een grote allergie voor kerkgangers die tegen hem zeggen dat ze voor hem zullen bidden. “Dan denk ik, okay diegene bedoelt het waarschijnlijk goed, want hij of zij is zelf heel blij met het geloof. En denkt misschien: dat wil ik ook voor jou. Maar ik hoor daar vooral iets heel erg denigrerends in van ‘wat jij nu doet, is niet goed, maar wij hebben de waarheid wel’. Het is misschien niet leuk om te zeggen, maar ook zonder een god of zonder geloof kun je een gelukkig mens zijn.”

Waarom gelooft Renze niet in een simplistisch Hollywood liefdessprookje? En waar gelooft hij nog wel in?