Als gevolg van deze resolutie  wordt aan alle gemeenten in Catalonië gevraagd om straatnamen te herbenoemen en namen op te nemen van vrouwen of mannen die ‘veroordeeld’ en geëxecuteerd zijn voor hekserij, iets dat wekelijks gebeurde in de middeleeuwen. Deze resolutie kwam tot stand naar aanleiding van een artikel genaamd ‘No eren bruixes, eren dones’ (Het waren geen heksen, het waren mannen en vrouwen). Catalonië voegt zich daarmee in het rijtje van landen zoals het Verenigd Koninkrijk, Zwitserland, Noorwegen en de autonome regio Navarra waar men deze mannen en vrouwen nu eert.

València d’Àneu

Het epicentrum  van de heksenjacht in Catalonië bevond zich vooral in de Pyreneeën. Het was met name in València d’Àneu, waar in 1424 de eerste wet op hekserij in Europa werd geschreven. Zo veranderde hekserij van een eenvoudig populair bijgeloof in een misdaad die werd vervolgd.

Over de heksenjacht bestaan nog altijd veel misverstanden: 90% van de veroordeelde heksen waren vrouwen en 10% mannen. Een groot misverstand is ook dat heksen op bezems zaten en altijd geneeskrachtige planten en kruiden gebruikten. De veroordeelden waren vaak buitenlanders die de stedelingen niet vertrouwden of zelfs buren die een slechte relatie met elkaar hadden.

Roddels en schijnproces

De heksenjacht begon meestal met een gerucht dat zich in een dorp verspreidde. Die roddels gingen vanzelf een ‘eigen leven’ leiden in de hoofden van de inwoners. Als er dan een ongeluk plaatsvond werd de heks daarop aangewezen waarna zij/hij preventief werd vastgehouden tot aan de dag van het proces. Het eindresultaat was meestal een gewisse dood na een schijnproces waarin de vrouw/man gedwongen werd te bekennen. Op het moment dat de heks schuld bekende, en dat deed je vanzelf na zware foltering, werd deze ter dood veroordeeld en geëxecuteerd door ophanging, dit tot grote vreugde van het volk. Heksen werden doorgaans niet levend verbrand al werd het lichaam na de executie vaak wel verbrand om ‘besmettingsgevaar’ te voorkomen.